Muhatabımız Allah!..
Çocuk nasıl gözyaşıyla annesinden bir şeyler isterse, kul da Rabbinden çok şeyler isteyebilir ve ister...
Duanın manası istemektir. İnsan çok acizdir. Pek çok şeye muhtaçtır. Çok çabuk üzülür, çabuk sarsılır. Pek çok işler başarabilir amma gözle görülemeyen mikroplara mağlup olur. Rüzgar eser üşür, yorulursa hasta olur. İnsan, kainatın en nazlı meyvesidir.
Her an bir tehlikeyle burun buruna olan bu aciz ve güçsüz insan, her şeye gücü yeten, her şeyi yaratan, yaşatan Allah'tan "istemek" zorundadır. İşte, istemek duadır. Muhatabımız Allah'tır. Allah, kendini muhatap ilan etmiş. "Benden isteyin, başkasından istemeyin."
Dua eden bilir ki, duasını duyan ve cevap verecek olan var. İşte, bu da imandır... Lailaheillallah sırrıyla Müslüman, ilahların hepsini reddeder, yalnız Allah'a kul olmamızı ve her ihtiyacımızı O'ndan istememizi ister. Kalbimizi çalıştıran, damarlarımızda kanımızı dolaştıran Allah, bizim her isteğimizi bilir. Mademki beynimizi yaratan O'dur, beynimizden geçenleri de bilir.
Bize düşen, her zaman dua etmektir. Duamız yerine gelirse, şükrederiz. Yerine gelmezse, bunda da bir hayır vardır, deriz buna yürekten inanırız ve ne olursa olsun, Allah'a olan güvenimiz sarsılmaz. Allah'ın yarattıklarında kötülük yoktur. Mademki Allah'ın yarattıklarında kötülük yoktur, Allah'ın verdiği eksi-artı değerlerde de bir hikmet vardır.
"Hak şerleri hayreyler.
Sen zannetme gayreyler.
Arif ânı seyreyler.
Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler."
Arif olup, ânı seyret. Ya da cahil ol, çile çek.
"Hüve'l-evvelü, ve'lâhirü, v'ez-zâhirü, ve'l-bâtın. Ve hüve alâ külli şey'in alîm."
Allah, her şeyin evvelini, ahirini, açığını, gizlisini bilir. Allah her şeyi bilir.
"Allah dualarımı duymuyor mu?" diye isyan eden; küçücük mikrobun sinir sistemini bilen Allah, senin dualarını bilmez mi?
Her gün gebedir, ne doğacak bilemiyoruz. İslamiyet'e uyacağız, sonu mutlaka iyi olur.
Karşımda bir bina var. Binanın tepesinde, taşların arasında otlar bitmiş. Taşın arasından ot çıkar mı? Allah bununla bize ne demek istiyor? "Ben, sebeplerin dışında da her şeyi yaratabilirim!.. Sebeplerin mevcut olması şart değil." Buna inanınca, rahatlar insan. Allah için zorluk, kolaylık yoktur!
Yaşanan her şeyde muhakkak bir hikmet var... Etrafa dikkatlice bakalım. Hadiselerle Allah, bize ne demek istiyor?
HEKİMOĞLU İSMAİL
Duanın manası istemektir. İnsan çok acizdir. Pek çok şeye muhtaçtır. Çok çabuk üzülür, çabuk sarsılır. Pek çok işler başarabilir amma gözle görülemeyen mikroplara mağlup olur. Rüzgar eser üşür, yorulursa hasta olur. İnsan, kainatın en nazlı meyvesidir.
Her an bir tehlikeyle burun buruna olan bu aciz ve güçsüz insan, her şeye gücü yeten, her şeyi yaratan, yaşatan Allah'tan "istemek" zorundadır. İşte, istemek duadır. Muhatabımız Allah'tır. Allah, kendini muhatap ilan etmiş. "Benden isteyin, başkasından istemeyin."
Dua eden bilir ki, duasını duyan ve cevap verecek olan var. İşte, bu da imandır... Lailaheillallah sırrıyla Müslüman, ilahların hepsini reddeder, yalnız Allah'a kul olmamızı ve her ihtiyacımızı O'ndan istememizi ister. Kalbimizi çalıştıran, damarlarımızda kanımızı dolaştıran Allah, bizim her isteğimizi bilir. Mademki beynimizi yaratan O'dur, beynimizden geçenleri de bilir.
Bize düşen, her zaman dua etmektir. Duamız yerine gelirse, şükrederiz. Yerine gelmezse, bunda da bir hayır vardır, deriz buna yürekten inanırız ve ne olursa olsun, Allah'a olan güvenimiz sarsılmaz. Allah'ın yarattıklarında kötülük yoktur. Mademki Allah'ın yarattıklarında kötülük yoktur, Allah'ın verdiği eksi-artı değerlerde de bir hikmet vardır.
"Hak şerleri hayreyler.
Sen zannetme gayreyler.
Arif ânı seyreyler.
Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler."
Arif olup, ânı seyret. Ya da cahil ol, çile çek.
"Hüve'l-evvelü, ve'lâhirü, v'ez-zâhirü, ve'l-bâtın. Ve hüve alâ külli şey'in alîm."
Allah, her şeyin evvelini, ahirini, açığını, gizlisini bilir. Allah her şeyi bilir.
"Allah dualarımı duymuyor mu?" diye isyan eden; küçücük mikrobun sinir sistemini bilen Allah, senin dualarını bilmez mi?
Her gün gebedir, ne doğacak bilemiyoruz. İslamiyet'e uyacağız, sonu mutlaka iyi olur.
Karşımda bir bina var. Binanın tepesinde, taşların arasında otlar bitmiş. Taşın arasından ot çıkar mı? Allah bununla bize ne demek istiyor? "Ben, sebeplerin dışında da her şeyi yaratabilirim!.. Sebeplerin mevcut olması şart değil." Buna inanınca, rahatlar insan. Allah için zorluk, kolaylık yoktur!
Yaşanan her şeyde muhakkak bir hikmet var... Etrafa dikkatlice bakalım. Hadiselerle Allah, bize ne demek istiyor?
HEKİMOĞLU İSMAİL
Sözün amelindendir
BELKİ BÜTÜN ZAMANLARIN özelliğiydi, bilmiyoruz. Ama birşeyden eminiz; yaşadığımız zamanın bir özelliği bu: sözü amelinden saymamak.
Bu zamanın insanları, sözü çoğaltıyor. Konuştukları arasında üstüne farz olmayan nice konu olduğu gibi, ondan da önemlisi, konuştukları arasında üstüne haram olan konular var. O öyle dedi, bu şöyle yapmış, bunun böyle yaptığını söylediler, berikinden şöyle duydum diyor insanlar. '-mış'lardan '-dır' üretiliyor, söylentiden 'gerçek' türetiliyor. Niyet okuyor insanlar; "Ben öyle zannediyorsam öyledir" diye biliyor ve o yüzden akıllarına gelen herşeyi diyebiliyorlar.
Böyle diye diye, dostluklar yıkılıyor, kardeşlikler aşınıyor. Güven bunalımı yaşıyor insanlar; kimileri kimseye güvenemiyor, güvenenler ise güvendiği dağlara yağan karları hayretle seyrediyor.
Gelin görün ki, bu yüzden bozulan bir beraberliğin, yıkılan bir dostluğun, biten bir evliliğin, dağılan bir ortaklığın sorumluları, kendilerine savunmakta hiç mi hiç zorluk çekmiyorlar: "Ben birşey yapmadım ki!"
'Yapmak,' yani 'amel etmek,' yani bir eylemde, bir fiilde bulunmak insanın eliyle, ayağıyla yaptığı şeye işaret ediyor ise eğer; doğru, yaptıkları birşey yok. Karşıdakine ne yumruk salladılar, ne uygun yerine tekmeyi vurup kapı dışarı ettiler. Ne elleri birşey yaptı, ne ayakları.
Ama 'yapmak' denilen şeyin içine dudakların kıpırtısı, 'dil'in kıvrılışı, ses tellerinin titreyişi de giriyorsa eğer, o kadar çok şey yaptılar, o kadar ağır fiiller işlediler, öylesine yıkıcı bir şiddet uyguladılar ki!...
Ses telleri titredi, dilleri kıvrıldı, dudakları kıpırdadı ve ağızlarından 'söz' denilen şey çıktı. Birbiri ardısıra birleşip 'cümle' haline gelen kelimeler çıktı.
Ki çıkan bu kelimelerin bir kısmı 'geldikleri gibi gidiyor'du. Kulaklardan girmişti bu sözler; 'dinlemek' denilen bir 'eylem' ve bir 'amel' sonucu içimize girmişlerdi: şöyle olmuş, böyle diyorlar, filan şöyle söylüyor.
Bir kısmı da, 'kendi üretimimiz'di: sanırım öyle, öyle zannediyorum, muhakkak şundan dolayıdır...
Sözün kısası, şu zamanda, yapılan haksızlıkların, uygulanan şiddetin, sergilenen zulmün asıl büyük kısmı, ellerden ve ayaklardan gelmiyor. Evet, bir düğmeye basıp binlerce insanı öldürecek kadar zalimler de var aramızda; ve bu hepimize zalimlik olarak gözüküyor. Ama, bir sözü ağzından çıkarıp binlerce insanı manen öldürecek kadar zalimler hem çok daha fazla, hem de yaptıkları zalimlik olarak görülmüyor.
Nice diller var ki, bir makineli tüfekten daha seri atışlar yapıyor.
Nice ağızlar var ki, bir atom bombasından daha etkili radyoaktif serpintiler bırakıyor.
Bu raddeye varmamış ağızlar bile tekin değil. Bu ağızlarda bile, kuytularda bir yerde, ilk fırsatta söylenmek üzere birçok söylenti, pek çok zan, bir miktar iftira yedekte bekletiliyor.
Çıkarları dün birlikteliği gerektiren siyasîlerin, işadamlarının, gazetecilerin çıkar çatışmasına düştüklerinde ortalığa saçılan sözlerine bakın. 'Dünya tatlısı' bir dile sahip 'şeker gibi adam'ların, çıkarına veya damarına dokunulduğunda dilinde ve tadında gerçekleşen müthiş değişime bakın. Elleri birşey yapmıyor gerçi. Ama dilleri, bir makineli tüfekten daha zalimce yaylım ateşine tutuyor karşısındakini; ve yine ağızları, bir atom bombasından daha vahşi bir şekilde, geride hiçbir hatıra ve hiçbir yâdigâr bırakmadan bir birlikteliği mutlak surette öldürüyor.
Bana en ağır geleni, 'canının istediği'nden başka ölçüsü olmayan ve elinde bu dünyadan başkası bulunmayan 'tek-hayatlı' dünyevîlerin dilleriyle yapıp ettikleri değil.
Evet, o da ağır geliyor bana. Ama bana en ağır geleni bu değil.
Bana en ağır geleni, 'rıza-yı ilâhî' diye bir esastan haberdar olan ve bu dünyanın 'konulur göçülür bir han' ve bir 'dâr-ı imtihan' olduğunu bilen uhrevîlerin, yani dindarların, yani mütedeyyin insanların da bu girdaba girmesi.
En ağırın da ağırı ise, mütedeyyin insanlar içinde, önder, yol gösterici, mürşid, nokta-i istinad, örnek, nümune-i imtisal konumunda olan gruplar ve kişiler arasında dahi bu duruma rastlanabilmesi.
İnandığın Rab, "Zandan sakının. Zannın çoğu, büyük günahtır!" diyor; sen zannet ve zannettiğine göre hükmet!
İnandığın Rab, "Tecessüs etme!" diyor; sen özel hayatları dikizle ve dikizlediğin kadarıyla hükmedip, mü'min kardeşin hakkında söylenti üret!
İnandığın Rab, "Gıybet etme!" diyor; sen gıybeti 'ölü kardeşinin etini yeme' zorluğunda ve kerihliğinde değil, 'fındık fıstık yeme' kolaylığında ve lezzetinde gerçekleştir!
İnandığın Rab, "İftira atma!" diyor ve atıp da dört adil şahitle isbatını yapamadığın her iftira için seksen sopa yemene hükmediyor; sen bu dünyada bu şartlarda sopa yemeyecek olmanın rahatlığıyla ve öte dünyada yiyeceğin sopaları asla akla getirmeden "çamur at, izi kalsın!" vahşiliğine giriş!
Üç kuruşluk para, iki kuruşluk makam, bir kuruşluk hürmet, beş para etmez bir şöhret için kimi mü'minlerin kimi mü'minler için söyledikleri sözler; kimi mü'minlerin kimi mü'minler ettiği yaydığı söylentiler, ettiği iftiralar, sarfettiği '-mış, -mış'lar, hükmettiği '-dır, -dır'lar gözüme, kulağıma, gönlümü iliştikçe, içim sıkılıyor, ruhum daralıyor, yüreğim yaralanıyor.
Hem de ne beter bir sıkılma, ne beter bir daralma, ne beter bir yaralanma!
'Güzel ahlâk'a dair o kadar onca hadisi hatırlayın.
"Ahlâk dinin kabıdır" hadisini ise unutmayın.
Ve dikkat edin: Kabımız kırılmasın. Kalblerimiz de.
Ben bunun sırrını ve yolunu, eşkiyâlıktan geçip evliyalığa ermiş bir büyük insandan; "İman edenler için o zaman gelmedi mi ki, Allah'ın zikrine ve hak olarak indirilen Kur'ân'a karşı kalbleri yumuşasın" (Hadîd, 16) âyeti yüreğine iner inmez eşkiyalığı ve her türlü kötü ahlâkı bırakıp evliyalığa terfi eden bir nümune-i imtisalden; Fudayl b. İyaz'dan öğrendim.
İşin sırrı şu: "Sözünü amelinden bil."
22.09.2005
Metin Karabaşoğlu
karakalem.net
" birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz mazide, birimiz müstakbelde, birimiz dünyada, birimiz ahirette olsak biz birbirimizle beraberiz"
Bu zamanın insanları, sözü çoğaltıyor. Konuştukları arasında üstüne farz olmayan nice konu olduğu gibi, ondan da önemlisi, konuştukları arasında üstüne haram olan konular var. O öyle dedi, bu şöyle yapmış, bunun böyle yaptığını söylediler, berikinden şöyle duydum diyor insanlar. '-mış'lardan '-dır' üretiliyor, söylentiden 'gerçek' türetiliyor. Niyet okuyor insanlar; "Ben öyle zannediyorsam öyledir" diye biliyor ve o yüzden akıllarına gelen herşeyi diyebiliyorlar.
Böyle diye diye, dostluklar yıkılıyor, kardeşlikler aşınıyor. Güven bunalımı yaşıyor insanlar; kimileri kimseye güvenemiyor, güvenenler ise güvendiği dağlara yağan karları hayretle seyrediyor.
Gelin görün ki, bu yüzden bozulan bir beraberliğin, yıkılan bir dostluğun, biten bir evliliğin, dağılan bir ortaklığın sorumluları, kendilerine savunmakta hiç mi hiç zorluk çekmiyorlar: "Ben birşey yapmadım ki!"
'Yapmak,' yani 'amel etmek,' yani bir eylemde, bir fiilde bulunmak insanın eliyle, ayağıyla yaptığı şeye işaret ediyor ise eğer; doğru, yaptıkları birşey yok. Karşıdakine ne yumruk salladılar, ne uygun yerine tekmeyi vurup kapı dışarı ettiler. Ne elleri birşey yaptı, ne ayakları.
Ama 'yapmak' denilen şeyin içine dudakların kıpırtısı, 'dil'in kıvrılışı, ses tellerinin titreyişi de giriyorsa eğer, o kadar çok şey yaptılar, o kadar ağır fiiller işlediler, öylesine yıkıcı bir şiddet uyguladılar ki!...
Ses telleri titredi, dilleri kıvrıldı, dudakları kıpırdadı ve ağızlarından 'söz' denilen şey çıktı. Birbiri ardısıra birleşip 'cümle' haline gelen kelimeler çıktı.
Ki çıkan bu kelimelerin bir kısmı 'geldikleri gibi gidiyor'du. Kulaklardan girmişti bu sözler; 'dinlemek' denilen bir 'eylem' ve bir 'amel' sonucu içimize girmişlerdi: şöyle olmuş, böyle diyorlar, filan şöyle söylüyor.
Bir kısmı da, 'kendi üretimimiz'di: sanırım öyle, öyle zannediyorum, muhakkak şundan dolayıdır...
Sözün kısası, şu zamanda, yapılan haksızlıkların, uygulanan şiddetin, sergilenen zulmün asıl büyük kısmı, ellerden ve ayaklardan gelmiyor. Evet, bir düğmeye basıp binlerce insanı öldürecek kadar zalimler de var aramızda; ve bu hepimize zalimlik olarak gözüküyor. Ama, bir sözü ağzından çıkarıp binlerce insanı manen öldürecek kadar zalimler hem çok daha fazla, hem de yaptıkları zalimlik olarak görülmüyor.
Nice diller var ki, bir makineli tüfekten daha seri atışlar yapıyor.
Nice ağızlar var ki, bir atom bombasından daha etkili radyoaktif serpintiler bırakıyor.
Bu raddeye varmamış ağızlar bile tekin değil. Bu ağızlarda bile, kuytularda bir yerde, ilk fırsatta söylenmek üzere birçok söylenti, pek çok zan, bir miktar iftira yedekte bekletiliyor.
Çıkarları dün birlikteliği gerektiren siyasîlerin, işadamlarının, gazetecilerin çıkar çatışmasına düştüklerinde ortalığa saçılan sözlerine bakın. 'Dünya tatlısı' bir dile sahip 'şeker gibi adam'ların, çıkarına veya damarına dokunulduğunda dilinde ve tadında gerçekleşen müthiş değişime bakın. Elleri birşey yapmıyor gerçi. Ama dilleri, bir makineli tüfekten daha zalimce yaylım ateşine tutuyor karşısındakini; ve yine ağızları, bir atom bombasından daha vahşi bir şekilde, geride hiçbir hatıra ve hiçbir yâdigâr bırakmadan bir birlikteliği mutlak surette öldürüyor.
Bana en ağır geleni, 'canının istediği'nden başka ölçüsü olmayan ve elinde bu dünyadan başkası bulunmayan 'tek-hayatlı' dünyevîlerin dilleriyle yapıp ettikleri değil.
Evet, o da ağır geliyor bana. Ama bana en ağır geleni bu değil.
Bana en ağır geleni, 'rıza-yı ilâhî' diye bir esastan haberdar olan ve bu dünyanın 'konulur göçülür bir han' ve bir 'dâr-ı imtihan' olduğunu bilen uhrevîlerin, yani dindarların, yani mütedeyyin insanların da bu girdaba girmesi.
En ağırın da ağırı ise, mütedeyyin insanlar içinde, önder, yol gösterici, mürşid, nokta-i istinad, örnek, nümune-i imtisal konumunda olan gruplar ve kişiler arasında dahi bu duruma rastlanabilmesi.
İnandığın Rab, "Zandan sakının. Zannın çoğu, büyük günahtır!" diyor; sen zannet ve zannettiğine göre hükmet!
İnandığın Rab, "Tecessüs etme!" diyor; sen özel hayatları dikizle ve dikizlediğin kadarıyla hükmedip, mü'min kardeşin hakkında söylenti üret!
İnandığın Rab, "Gıybet etme!" diyor; sen gıybeti 'ölü kardeşinin etini yeme' zorluğunda ve kerihliğinde değil, 'fındık fıstık yeme' kolaylığında ve lezzetinde gerçekleştir!
İnandığın Rab, "İftira atma!" diyor ve atıp da dört adil şahitle isbatını yapamadığın her iftira için seksen sopa yemene hükmediyor; sen bu dünyada bu şartlarda sopa yemeyecek olmanın rahatlığıyla ve öte dünyada yiyeceğin sopaları asla akla getirmeden "çamur at, izi kalsın!" vahşiliğine giriş!
Üç kuruşluk para, iki kuruşluk makam, bir kuruşluk hürmet, beş para etmez bir şöhret için kimi mü'minlerin kimi mü'minler için söyledikleri sözler; kimi mü'minlerin kimi mü'minler ettiği yaydığı söylentiler, ettiği iftiralar, sarfettiği '-mış, -mış'lar, hükmettiği '-dır, -dır'lar gözüme, kulağıma, gönlümü iliştikçe, içim sıkılıyor, ruhum daralıyor, yüreğim yaralanıyor.
Hem de ne beter bir sıkılma, ne beter bir daralma, ne beter bir yaralanma!
'Güzel ahlâk'a dair o kadar onca hadisi hatırlayın.
"Ahlâk dinin kabıdır" hadisini ise unutmayın.
Ve dikkat edin: Kabımız kırılmasın. Kalblerimiz de.
Ben bunun sırrını ve yolunu, eşkiyâlıktan geçip evliyalığa ermiş bir büyük insandan; "İman edenler için o zaman gelmedi mi ki, Allah'ın zikrine ve hak olarak indirilen Kur'ân'a karşı kalbleri yumuşasın" (Hadîd, 16) âyeti yüreğine iner inmez eşkiyalığı ve her türlü kötü ahlâkı bırakıp evliyalığa terfi eden bir nümune-i imtisalden; Fudayl b. İyaz'dan öğrendim.
İşin sırrı şu: "Sözünü amelinden bil."
22.09.2005
Metin Karabaşoğlu
karakalem.net
" birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz mazide, birimiz müstakbelde, birimiz dünyada, birimiz ahirette olsak biz birbirimizle beraberiz"
Windows Live Messenger'ın için ücretsiz güncelleştirme! Buraya tıkla!
Tamamıyla yeni Windows Live Messenger ailesine katıl Buraya tıkla!
--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~
Namaz kılmayı öğrenmek için doğru yere geldiniz... Tüm namaz gönüllüleriyle www.namazzamani.net 'te buluşalım. Her zaman fikrinize ve desteğinize ihtiyacımız var... Bu sitedeki mailler: http://namazzamani-grubu.blogspot.com adresinde yayınlanır...
Bu mesajı Google Grupları "Namaz Zamanı" gruba üye olduğunuz için aldınız.
Daha fazla seçenek için, http://groups.google.com/group/namazzamani?hl=tr
adresinde bu grubu ziyaret edin.
-~----------~----~----~----~------~----~------~--~---
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder